Wyrok SN – równe traktowanie pracowników różnych pracodawców
W wyroku z 18 września 2014 r. (III PK 136/13) Sąd Najwyższy analizował sytuację pracownika, który w ramach programu dobrowolnych odejść otrzymał odprawę pieniężną niższą niż odprawa oferowana w ramach podobnego programu pracownikom spółki dominującej. Relacja pomiędzy obydwoma spółkami charakteryzowała się ścisłą więzią ekonomiczno-organizacyjną, której jednym z przejawów było sfinansowanie przez spółkę dominującą odpraw wypłacanych przez spółkę zależną. SN stwierdził, że doszło do nadużycia konstrukcji osobowości prawnej spółki dominującej, w związku z czym pracownik miał prawo porównać swoją sytuację z sytuacją pracowników spółki dominującej. Porównanie takie wskazuje, że doszło do naruszenia zasady równego traktowania wobec pracowników spółki zależnej.
Wyrok SN – nie można zrzec się prawa do podwyżki z mocą wsteczną
W wyroku z 12 listopada 2014 r. (I PK 79/14) Sąd Najwyższy uznał za uzasadnione roszczenie pracownika o zapłatę wynagrodzenia. Pracodawca i związki zawodowe zawarli porozumienie zbiorowe przewidujące stopniowy wzrost płac. Pracodawca nie realizował tego obowiązku. Aneksem zawartym 2 lata po zawarciu porozumienia strony wyłączyły z mocą wsteczną prawo pracowników do podwyżek. Z pracownikami zawarto także aneksy do umów o pracę obejmujące zrzeczenie się prawa do podwyżek. SN uznał, że niedopuszczalne jest niekorzystne ukształtowanie uprawnień pracowniczych przez porozumienie zbiorowe z mocą wsteczną. Odnosząc się do indywidualnej sytuacji powoda, SN stwierdził, że w okresie obowiązywania porozumienia zbiorowego nie mógł on skutecznie zrzec się prawa do wynagrodzenia wynikającego z gwarantowanych podwyżek.
Wyrok SN – pierwszeństwo zatrudnienia pracowników objętych zwolnieniem grupowym
W wyroku z 20 stycznia 2015 r. (III PK 52/14) Sąd Najwyższy zajął się sprawą, w której przed upływem roku od rozwiązania stosunku pracy z powodami w ramach zwolnienia grupowego pracodawca prowadził rekrutację na stanowiska pracy w obrębie ich grupy zawodowej. Powodowie zostali poinformowani o rekrutacji i zgłosili zamiar podjęcia zatrudnienia, jednak pracodawca ostatecznie zatrudnił inne osoby, nieobjęte zwolnieniem grupowym. Zdaniem SN, pracodawca miał obowiązek ponownie przyjąć powodów do pracy, a ich niezatrudnienie uzasadnia roszczenia pracowników o odszkodowanie na ogólnych zasadach odpowiedzialności umownej. Odszkodowanie powinno być wyliczone na podstawie wysokości wynagrodzenia osoby zatrudnionej przez pracodawcę, nawet jeżeli byłoby niższe od wynagrodzenia uprzednio otrzymywanego przez zwolnionego pracownika.
Wyrok SN – dyscyplinarne rozwiązanie umowy o pracę z przekroczeniem terminu
W wyroku z 2 grudnia 2014 r. (I PK 113/14) Sąd Najwyższy przyjął, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika było zgodne z prawem, pomimo że nastąpiło z naruszeniem ustawowego miesięcznego terminu na dokonanie tej czynności. Sąd wskazał, że pracownik celowo zwlekał z odbiorem awizowanej korespondencji z oświadczeniem, aby doszło do przekroczenia miesięcznego terminu. Biorąc pod uwagę te okoliczności, SN uznał podniesienie przez pracownika roszczeń z tytułu naruszenia przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę za nadużycie przysługującego mu prawa i odmówił ich uwzględnienia.
