SAMORZĄD: Plan zagospodarowania przestrzennego ma stanowić uszczegółowienie zapisów zawartych w studium i nie może prowadzić do zmiany kierunków zagospodarowania.
Zmiana przeznaczenia terenów w planie miejscowym (nawet jeżeli polega na zamianie podstawowego przeznaczenia terenu, na funkcję dopuszczalną w ustaleniach studium), jeżeli nie była przewidziana w studium, może być dokonana przez gminę wyłącznie po uprzedniej zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z zachowaniem trybu, w jakim studium jest uchwalane. Uchybienie zasadzie, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, musi prowadzić do eliminacji z obrotu prawnego uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – wynika z wyroku NSA z 10 listopada 2016 r., sygn. II OSK 296/15.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym. W czerwcu 2014 r. właściwa Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Skargę na powyższą uchwałę, na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, wniósł wojewoda, domagając się stwierdzenia nieważności uchwały w części. W uzasadnieniu organ nadzoru podniósł, że Rada Miejska uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, naruszyła zasady jego sporządzania, co w myśl art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powinno skutkować stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy w całości lub części.
Katarzyna Paczuska-Tokarska adwokat, kancelaria Sołtysiński Kawecki & Szlęzak.